Kiedy pod koniec lat 80-tych rozpoczęto tworzenie europejskich standardów, klasa 8 uważana była za „State of the Art” w branży łańcuchów technicznych. Od tego czasu wiele się jednak zmieniło.
Łańcuch w klasie 10 jest dostępny na rynku od ponad 10 lat gdy chodzi o łańcuch do wciągników i niespełna od 10 lat. gdy chodzi o łańcuch do budowy zawiesi.
Problem polega na tym. że nie istnieje definicja mówiąca co należałoby rozumieć przez klasę 10. Istnieje amerykański standard ustalony w 2003 przez National Association of Chain Manufacturers (NACM).
Trwają obecnie prace nad nową specyfikacją tworzoną przez niemieckich producentów łańcuchów – będzie ona dostępna pod koniec bieżącego roku.. Obydwie specyfikacje różnią się znacznie od siebie. Nie istnieje wspólny europejski oraz międzynarodowy standard ISO.
Mimo. że łańcuchy w klasie 8 używane są od przeszło 30 lat. dalej nie istnieje standard ISO dotyczący klasy 8.1 nie wydaje się. że w niedługim czasie takowy zostanie stworzony.
ze względu na różnice dzielące kraje członkowskie. Na gruncie europejskim – doszło jednak do porozumienia. Norma EN 818 reguluje parametry zarówno łańcuchów w klasie 8 jak i klasie 4. Łańcuch w klasie 8 jakości to łańcuch charakteryzujący się średnim naprężeniem o wartości 800 N/mm2 przy wymaganej minimalnej sile zrywającej.
Ogólnie rzecz biorąc klasa 10 znaczy tyle. że łańcuch ma charakteryzować się siłą zrywającą 1.000 N/mm2. Ale sposób w jaki łańcuch w klasie 10 jest produkowany różni się w zależności od producenta. Parsons z Wielkiej Brytanii – na przkład – odpuszcza łańcuch w klasie 10 w temperaturze 200 Celcjusza a nie jak przewidziano to dla łańcuchów w klasie 8 -w temperaturze 400 stopni. Łańcuchy wyprodukowane w Niemczech są odpuszczane w temperaturze 380 stopni co czyni, że można je używać w temperaturach wyższych niż łańcuchy produkowane na Wyspach.
Specyfikacja łańcucha w klasie 10 w USA określa maksymalne obciążenie robocze dla każdej średnicy drutu z którego wykonany jest łańcuch oraz ustala minimalne kryteria gdy chodzi o jego skład chemiczny.
Amerykańska specyfikacja dotycząca składu chemicznego łańcucha nic nie wspomina o borze (wpływa na twardość łańcucha). Jest on powszechnie dodawany w USA, Japonii i RPA. Według Derrica Bailesa – prezydenta Lifting Equipment Engeneers Association z siedzibą w Wielkiej Brytanii, łańcuchy zawierające bor muszą być testowane, ponieważ nie są do końca , .przewidywalne”’.
Łańcuchy wyprodukowane w USA lub Japonii nie przeszłyby testów według niemieckiej specyfikacji klasy 10. Mają za dużo boru i mniej innego składnika stopowego – niklu wg Uwe Blichmanna, inżyniera Norddeutsche Metall-Berufsgenossenschaft – który współtworzy niemiecką specyfikację. Norddeutsche Metall-Berufsgenossenschaft jest częścią BG -niemieckiej przemysłowej organizacji nadzorującej bezpieczeństwo w technice podnoszenia.
Blichmann mówi. że nowa niemiecka specyfikacja definiuje łańcuch w klasie 10 jako taki. któiy można używać w temperaturze 380 stopni Celsjusza oraz któiy charakteryzuje się średnim naprężeniem o wartości 900 N/mm2 przy wymaganej minimalnej sile zrywającej. Proszę zwrócić uwase. że łańcuch nie musi wcale osiągnąć wartości 1000 N/inm2 czyli wartości klasyfikującej łańcuch jako łańcuch klasy 10. Specyfikacja określa również wartości dotyczące udziału procentowego poszczególnych elementów’ stopowych. Podczas, kiedy norma EN 818 opisująca łańcuch w klasie 8 mówi. że skład chemiczny łańcucha musi zawierać co najmniej dwa z trzech elementów stopowych – klasa 10 mówi. że łańcuch ma już zawierać wszystkie trzy składniki.
Ogólnie rzecz biorąc niemiecka specyfikacja wydaje się być bardziej rygorystyczna niż amerykański standard, który zostawia wiele decyzji jak na przykład o odpuszczaniu, elementach stopowych i procesie produkcji – w rękach producentów.
Niemiecka specyfikacja jest obecnie dopinana przez lokalnych producentów’ RUD i JD Theile. Thiele oraz austriacki Pewag również uczestniczyły w pracach nad wspomnianą specyfikacją ale ostatnio wycofały się z nich. Dokument nie stanie się standardem – będzie raczej pewnym rodzajem znaku jakości.
Szczegółowość nowej specyfikacji dla niektórych nie jest wystarczająca. Jeden z europejskich producentów łańcuchów* posunął się w skrajność. Poprzez wyłączne partnerstwo z producentem stali, firma JD Theile (JDT) bezpośrednio zaingerowała w proces jej produkcji. JDT opracowała własną formułę klasy 10 – Enonn. „Ta stal jest opatentowana i nie może być zakupywana przez żadną inną firmę” ? mówi manager do spraw eksportu JDT – Helmut Berndt.
Dodaj komentarz